به نظر می رسد کشورهای خشک و نیمه خشک مانند ایران برای مقابله با بحران آبی و حفظ منابع آب خود، لازم است با واردات کالاهای آب بر نظیر مواد غذایی، آبی را که برای تولید آن نیاز است، برای استفاده در سایر بخش ها حفظ کنند.
کاری که برخی کشورها در سال های گذشته آن را آغاز کرده اند به عنوان مثال مصر در سال ۱۹۹۵، هفت میلیون پانصد هزار تن انواع غالت وارد کرده، تولید این مقدار غلات در مصر ۹٫۹ کیلومتر مکعب آب نیاز دارد. در همین سال ژاپن با واردات ۲۷ میلیون تن غالت ۳۷ کیلومتر مکعب از منابع آب داخلی خود را حفظ کرده است.
اگر تولید محصولات در کشور های صادر کننده نسبت به کشور های وارد کننده آب کمتری نیاز داشته باشد صرف جویی در آب جهانی صورت می گیرد. بنابراین به نظر می رسد مسئولان و مدیران منابع آبی کشورما نیز به جای آنکه تلاش دوچندانی برای انداختن همه تقصیر کم آبی به گردن مردم مصارف خانگی صرف کنند بهتر است از اصرار بر کشت برخی از محصولات آب بر در کشور که البته محصول استراتژیک هم محسوب نمی شود (مثل هندوانه) دست بردارند و علاوه براستفاده از روش های نوین کشاورزی که به کاهش هدر رفت آب منجر می شود، به تجارت جهانی آب مجازی اقدام کنند.
